برایتان پیش‌آمده که سری به تلگرام بزنید و اسم گروه‌های مختلف را با شور و هیجان نگاه کنید و به دنبال یک اتساین (@) کنار عدد پیام‌های نخوانده‌تان باشید؟ یعنی دلتان بخواهد در گروه‌ها، فردی به پیامتان توجه کرده و برایتان پیامی، لایکی، گلی یا هر چیز دیگری ریپلای کرده باشد؟
گاهی به این دل‌خواسته رسیده‌اید و با کنجکاوی همان گروه را بازکرده‌اید و پیام مختص خودتان را خوانده‌اید و صرف‌نظر از نوع جواب، احتمالاً لبخندی هم از رضایت روی لبتان نشسته است و گاهی مانند شکست‌خورده‌ای در عشق، سرخورده و ناامید شدید.
به نظرتان چرا نیاز این روزهایمان موردتوجه بودن است؟ آن‌هم از طرف افرادی که شاید هرگز آن‌ها را ندیده‌ایم و قرار نیست نقش خاصی در زندگی‌مان ایفا کنند.
یکی از نیازهای مهم بشر، مورد محبت و توجه قرار گرفتن است. ما هم تشنه‌ی این نیازیم و تا زمانی که پاسخ نگیریم آرام نمی‌شویم اما راهی که پیداکرده‌ایم راه درستی نیست. وابستگی به ارتباطات مجازی مثل حباب است، حبابی که در لحظه‌ای کوتاه ممکن است بترکد و دنیای خیالی که از تنها نبودن و در اجتماع بودن برای خودساخته‌ایم به‌یک‌باره نابود شود.
اگر به چیزی که می‌گویم سر تأیید تکان می‌دهید یعنی هنوز برایتان دیر نشده و می‌توانید این پاسخ نادرست به نیازتان را با ارتباط‌های واقعی در دنیای بیرون از موبایل جایگزین کنید، گاهی با خانواده و دوستانتان بنشینید و گپی بزنید. دستتان را روی دستانشان بگذارید و گرمای واقعی وجودشان را حس کنید. گاهی قدم بزنید و دنیای واقعی را ببینید. درختانی که در بهار شکوفه داده‌اند، گنجشک‌هایی که صبح زود روی شاخه‌ی درخت‌ها آواز صبح‌به‌خیر دنیای زیبا را سر داده‌اند، دنیای واقعی هستند. بوی عطر نان تازه و لبخندی که بین شما و نانوای محله‌تان ردوبدل می‌شود زندگی واقعی است. این‌ها حباب نیست که بخواهد بترکد و به‌یک‌باره نابود شود. فقط شانه‌ی خانواده و دوستانتان در روزهای دل‌تنگی پناهتان خواهد بود و بس. این شانه‌ها را با نادیده گرفتن از دست ندهید.
آنچه این روزها دل‌تنگش هستیم ارتباط در حال از بین رفتن با واقعیت‌های زندگی ست، زندگی کردن واقعی را از خود دریغ نکنیم چون فرصت‌ها درگذرند.
#سولماز_رئوف
۳۱ فروردین ۹۷